இது ஒரு ஊர்க் கோலம்…?

நான்கு வருட பட்டப் படிப்பு இரண்டு வருடம் அங்கேயே வேலை ஆக ஆறு வருட வெளி நாட்டு வாழ்க்கைக்குப் பின் என் சொந்த ஊர் வருகிறேன். அது இன்னும் இணையத்தால் இணைக்கப் படாததால். கூகிள் மேப்பில் தேடிக் கண்டறிய முடியாத எந்த ஒரு பிரபலமும் பிறக்காததால் பிரபல மடையாத ஒரு சிறிய ஊர்.

நான் வரும் பேருந்து ஊரின் எல்லைப் பகுதியை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. கடந்த சில வருடங்களாக தொலைக்காட்சியிலும் திரைப் படங்களிலும் மட்டுமே பார்த்து ரசித்த பசுமை என் பார்வைப் பசியறிந்து பரிமாறப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. அடுத்த சில மணித்துளிகளில் நிறுத்தத்தில் குலுங்கி நிற்கிறது பேருந்து. நான் இறங்க வேண்டிய இடம் என்னை வரவேற்க குடும்பத்தினர் காத்திருக்கிறார்கள். அன்பான வரவேற்பு பாசமான விசாரிப்புகளுடன் வீட்டை அடைகிறேன். நான் ஊர் வந்த விசயம் அறிந்த உறவினர்கள் சம்பிரதாய முறைப்படி சந்தித்து நலம் விசாரித்து விட்டு செல்கின்றனர்.

வீட்டிற்குள் வந்த உடன் எனக்குள் ஒரு இனம் புரியாத வெறுமை. என் கண்கள் அனிச்சையாய் யாரையோ தேடுகின்றன. என் எண்ண ஓட்டம் ஆறு வருடங்கள் பின்னோக்கி செல்கின்றது. வீட்டில் அனைவரும் அவளைக் கேலியோடு கேட்க்கின்றனர். “ஏண்டி மாமா...மாமான்னு...அவனையே சுத்தி சுத்தி வர்ரியே. இப்ப உன் மாமந்தான் வெளி நாட்டுக்குப் படிக்கப் போறானே அங்க படிச்சிட்டு அங்கேயே வேலை பார்த்து அங்க உள்ள பொண்ணாப் பார்த்து கட்டிக்கிட்டு அங்கேயே இருந்துட்டானா என்ன செய்வே...??”...பட்டென பதில் வருகிறது அந்த பன்னிரண்டு வயது சிறுமியிடமிருந்து. “என் மாமா என்னத் தவிர வேறு யாரையும் மனசால கூட நினைக்காது. எவ்வளவு வருசமானாலும் நான் என் மாமாக்காக காத்திட்டு இருப்பேன்.”

ஆறு வருடங்களில் முதல் சில வருடங்களில் அதுவும் ஆறேழு முறை மட்டும் தான் அவளுடன் பேசியிருக்கிறேன். அதன் பிறகு அவள் ஆளாகிவிட்டாலாம். பேசுவதற்கான வாய்ப்பு இல்லாமல் போய்விட்டது. பிறகு வெளி நாட்டு வாழ்க்கையின் பரபரப்பில் அவளைப் பற்றிய நினைவுகள் என் மூளையின் ஒரு மூலையில் தங்கிவிட்டன. இப்போது இங்கு வந்ததும் அவள் நினைவுகள் தவிர மற்ற அனைத்துமே நினைவிழந்து வருகிறது.

இதோ தேடிய விழிகளுக்கு விடை கிடைத்துவிட்டது. என் கண் எதிரில் பாவாடை தாவணி கட்டிய பாதரசம் போல் எதிலும் ஒட்டாமல் நான் இருந்த அறையின் கதவை ஒட்டி நிற்கிறாள்… அவள் அவளேதான். காலம் ஒரு சிறந்த சிற்பியாகத் தான் இருக்கவேண்டும் இல்லையெனில் ஆறு ஆண்டுகளில் இவ்வளவு அழகாக ஒரு சிற்பத்தை வேறு யாரால் வடித்திருக்க முடியும். என் காதுகள் கனத்துவிடக் கூடாது என்பதாலோ என்னவோ மிக மெல்லிய குரலில்...”நல்லபடியா வந்தீங்களா மாமா...??...என்னைய யாருன்னு தெரியுதா மாமா...??”

அவளிடம் சிறிது விளையாட நினைத்து “யாருன்னு சரியாத் தெரியலியே...ஆமா யாரு நீ...?” சட்டென அவள் முகம் முகில் மறைத்த நிலவை போல மங்கிப்போகிறது. இதற்கு மேல் விளையாடினால் அழுதுவிடுவாள் என்று நினைத்து “உன்னை எப்படி மறக்க முடியும்...ஏன் அறைக்கு வெளியே நிற்கிறே உள்ளே வா...” “இல்ல பரவாயில்ல மாமா நான் இங்கேயே இருக்கிறேன்.” “ஏன் மௌனமா இருக்கிறே ஏதாவது பேசு அப்பல்லாம்...அது என்ன மாமா...??...இது எப்படி மாமான்னு…? ? ஏதாவது கேட்டுக்கிட்டே இருப்பியே...இப்ப ஏன் பேசத் தெரியாத பொண்ணு மாதிரி அமைதியா இருக்கிறே...??...எதாவது பேசு...”

“ஏன் மாமா இவ்வளவு நாளா வெளி நாட்டுல இருந்தீங்களே என்னைய எப்பவாவது நினைச்சிருக்கீங்களா...??” “ம்ம்ம்...நினைச்சிருக்கேன்” “அங்க பொண்ணுங்கள்லாம் அழகா இருப்பாங்களாமே...?” “ஆமா இருப்பாங்க அதுக்கென்ன...?” “இல்ல அங்க பொண்ணுங்க ஆம்பளைங்கள தொட்டுப் பேசுவாங்களாமே...??” “இப்ப உனக்கு என்ன தெரியனும் சில நேரங்கள்ல மரியாதைக்காக சில பேர்ட்ட கை குலுக்க வேண்டியிருக்கும் அதுல ஆண் பெண் பாகுபாடெல்லாம் கிடையாது அங்க அது ஒரு நாகரீகத்தின் வெளிப்பாடு அவ்வளவு தான்.”

“சரி அதவிடு உனக்கு என்ன வாங்கி வந்திருக்கேன்னு நீ கேக்கவே இல்லையே...? உனக்குப் பிடிக்குமேன்னு நீ அப்ப கேட்ட பஞ்சுமிட்டாய் கலர்ல தாவணி...ஆனா... இப்ப பார்த்தா நீயே ஒரு தாவணி போட்ட பஞ்சுமிட்டாய் மாதிரித்தான் இருக்கிறே...?” என்று சொன்னதும் வெட்க்கத்தை மொத்த விலை கொடுத்து வாங்கிக் கொள்கிறது அவள் முகம்...”சரி...சரி..ஒன்னே ஒன்னு கொடுத்துட்டு உனக்கு வாங்கிட்டு வந்த எல்லாத்தையும் எடுத்துட்டுப்போ...” ”ம்ம்ம்...என்ன...??...என்ன...??...மாமா ஒன்னே ஒன்னு கொடுக்கனும்...?” “ஆமா...உனக்கு எத்தன வயசாகுது...??” “அடுத்த மாசத்தோட பதினெட்டு முடியப்போகுது அத எதுக்கு மாமா இப்ப கேக்குறீங்க...??” “ஏண்டி...ஒரு பதினெட்டு வயசுப்பொண்ணு கிட்ட அவளக் கட்டிக்கப் போறவன்... என்ன கடலை மிட்டாயா கேட்பான்...??”

“வேறென்ன மாமா வேணும்...??” “ஒனக்கு உண்மையிலையே புரியலையா..?.?...இல்ல புரியாத மாதிரி நடிக்கிறியா..?.?” “ஒங்களுக்காகத் தான் இத்தன வருசமா நான் காத்திட்டு இருந்தேன்...நான் ஏன் மாமா உங்ககிட்டே நடிக்கப்போறேன்...எனக்கு புரியுற மாதிரி என்ன வேணும்னு கொஞ்சம் சொல்லுகளேன்...?” “ஆங்...இப்ப இப்பத் தான் உனக்குப் புரிய ஆரம்பிச்சு இருக்கு...அந்த கொஞ்சம்ன்னு சொன்னியே அதே தான்...” “நான் சொன்னதுல என்ன மாமா இருக்கு...??” ”எனக்காகத் தான் இவ்வளவு நாள் காத்திட்டு இருக்கிறேன்னு சொன்னியே இதோ நானே வந்துட்டேன் ஒரே ஒரு முத்தம் கொடுத்துட்டு மொத்தமா நீ என்னையே எடுத்துக்கலாம்...” ”ச்ச்ச்சீசீய்ய்ய்... போங்க மாமா வெளி நாட்டுக்குப் போயி நீங்க ரொம்ப கெட்டுப் போய்ட்டீங்க...அதெல்லாம் கல்யாணத்துக்கு அப்புறந்தான்...” அப்போது அங்கு யாரோ வரும் சத்தம் கேட்டு...”மாமா யாரோ வர்ராங்க நான் அப்புறமா வர்றேன்...” என்று சொல்லி விட்டு ஓடி மறைந்து விட்டாள்.......

(பி.கு. நண்பர்களின் உணர்வுகளை உணர்ந்து (என் உணர்வுகளையும் சேர்த்துத்தான்) கதையின் முடிவு மாற்றப் பட்டுள்ளது...எனவே கதையை மீண்டும் ஒரு முறை முதலில் இருந்து படித்துக் கொள்ளுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன்...இது ஒரு கற்பனைக் கதை மட்டுமே...........)