இன்று எப்படியாவது தொட்டுவிட வேண்டும்…

அது ஒரு அதிகாலை

அதோ அந்த வெட்ட வெளியில்
கொட்டிக் கிடக்கிறது
கைப்பிடியளவு சாம்பல்
சிறிது நேரத்தில்
அதிலிருந்து உயிர்த்தெழுகிறேன்
பிறகு மேலெழுந்து
பறக்கத் தொடங்குகிறேன்
இதோ இன்னும் கொஞ்சம் தூரம் தான்
என்ற நம்பிக்கையில்
எப்படியேனும் தொட்டுவிட வேண்டும்
இந்தச் சூரியனை...
மேலே செல்லச் செல்ல
உடல் முழுதும் சூடாகிறது
இறகுகள் பற்றி எரியத் தொடங்குகின்றன
பறந்து கொண்டே இருக்கிறேன்
முழுதும் எரிந்ததும் சாம்பலாய் விழுகிறேன்
அந்த வெட்ட வெளியில்...
பகல் பறவை தன் தேடல் முடிந்து
அதன் கூடு திரும்புகிறது
இரவின் சிறகு விரியத் தொடங்கி
அதன் இரவுத் தேடல் ஆரம்பமாகிறது
அந்த இரவின் இருளோடு கைகோர்த்து
என் சாம்பலுக்குள் ஏதோ
ரசவாதம் நடக்கிறது
அடுத்த காலை
இதோ மீண்டும் சூரியன் வெளி வருகிறது
அதன் புறஊதாக் கதிர்கள்
ஓஸோன் மண்டலத்தால் புறம் தள்ளப் பட்டு
கண்ணுக்குத் தெரியாத அகச்சிவப்புக் கதிர்கள்
எட்டு நிமிடத்தில் என்னை எட்டி விடுகின்றன
ஒளி என் மேல் பட்ட உடன்
நானொரு ஃபீனிக்ஸ் பறவையாய்
உயிர்த்தெழுகிறேன்
என் சாம்பலில் இருந்து...
பறக்கத் தொடங்குகிறேன்
சூரியனை இன்று எப்படியாவது
தொட்டுவிட வேண்டுமென்று
இது நெடு நாள் நடக்கும் போராட்டம்
மீண்டும் மீண்டும் முயற்சிக்கிறேன்...?
தீர்மானமாய்
நீ
எனக்குக்
கிடைக்க
மாட்டாய்
என்று தெரிந்த பின்னும்..................

(பி.கு. ஃபீனிக்ஸ் பறவை - ஒரு கற்பனை என்பது எவ்வளவு உண்மையோ அது போல் இந்தக் கவிதை(...?)யும் ஒரு கற்பனை மட்டுமே.......)